– osoba w wieku co najmniej lat osiemnastu, uznana za odpowiednią do tej pracy na podstawie świadectwa lekarskiego i opinii zakładu psycho-technicznego oraz wyznaczona do tego przez kierownictwo zakładu rozporządzającego suwnicą. Obowiązkiem suwnicowego jest: 1) znać budowę i przeznaczenie wszystkich urządzeń suwnicy, ich części składowych oraz aparatury elektrycznej, 2) posiadać wiadomości wystarczające do obsługi tych urządzeń, 3) znać właściwości prądu elektrycznego, 4) znać sygnały porozumiewawcze z ciężarowym, 5) umieć udzielić pierwszej pomocy osobom porażonym prądem elektrycznym i umieć zastosować sztuczne oddychanie, 6) odbyć co najmniej trzymiesięczną praktykę pod kierunkiem doświadczonego suwnicowego. Po odbyciu praktyki kandydat na suwnicowego składa przed komisją, powołaną przez właściwego ministra, egzamin z wymaganych odeń wiadomości. Suwnicowy powinien być badany przez lekarza co 6 miesięcy celem kontroli wzroku i słuchu. Przy pracy na dwie lub więcej zmian — na każdą zmianę powinien być wyznaczony inny suwnicowy. Dla każdej suwnicy powinna być prowadzona książka dyżurów, do której suwnicowy każdej zmiany wpisuje uwagi o stanie suwnicy i jej części składowych. Według rozporządzenia Ministrów: Pracy i Opieki Społecznej, Przemysłu Ciężkiego, Przemysłu Lekkiego, Górnictwa i Energetyki, Przemysłu Rolnego i Spożywczego, Żeglugi, Komunikacji, Budownictwa oraz Zdrowia z dnia 4 kwietnia 1950 r. w sprawie obsługi suwnic elektrycznych w zakładach pracy (Dz. U. Nr 25, poz. 223z późn. zm.).
Zobacz także
TWORZYWA TERMOUTWARDZALNE
– tworzywa sztuczne, które pod wpływem ogrzania lub działania innych czynników przekształcają się lub są przekształcone w produkt usieciowiony, nierozpuszczalny i nietopliwy. W zależności od sposobu utwardzania rozróżnia się tworzywa termoutwardzalne i chemoutwardzalne. Według rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 7 czerwca 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy przetwórstwie tworzyw sztucznych.
ABSORBCJA
– proces pochłaniania jednego lub więcej składników gazu przepuszczanego przez ciecz pochłaniającą; także proces pochłaniania promieniowania podczas jego przechodzenia przez materię. Według Ilustrowanego słownika technicznego dla wszystkich- H. Chmielewski, I. Baran, S. Skupiński, WNT, wyd. 3, Warszawa 1968.
ODPORNOŚĆ POŻAROWA BUDYNKU
– odporność na działanie ognia elementów (materiałów) konstrukcyjnych budynku. Jest to wielkość umowna, która niezbędna jest do określania odporności ogniowej elementów i stopnia rozprzestrzeniania się ognia przez te elementy. Ustanowiono 5 klas odporności pożarowej budynków oznaczonych literami A, B, C, D i E w zależności od: obciążenia ogniowego, liczby ludzi przebywających w budynku, przeznaczenia budynku, […]
